Circuswereld Forum

Welkom op dit forum. Lezen is leuk maar zelf een bericht plaatsen maakt het voor de anderen nog leuker.
Het is momenteel do mar 28, 2024 10:26 pm

Alle tijden zijn UTC+01:00




Nieuw onderwerp plaatsen  Reageer op onderwerp  [ 1 bericht ] 
Auteur Bericht
BerichtGeplaatst: vr okt 16, 2020 6:18 pm 
Offline

Lid geworden op: do jul 21, 2011 3:38 pm
Berichten: 9579
Meldt ons de Volkskrant in een uitgebreid interview: https://www.volkskrant.nl/mensen/henk-v ... gle.com%2F

Afbeelding
Henk en Elisa van der Meijden plus kleinzoon.

NTERVIEW HENK EN ELISA VAN DER MEIJDEN

Henk van der Meijden maakt plaats voor zijn dochter Elisa: ‘Gedrevenheid zit in ons bloed’

Henk van der Meijden gaat zijn circustheaterbedrijf Stardust overdragen aan zijn dochter Elisa.
Een opgave voor een man die er altijd een maniakale werkdrift op nahield.
‘Het zal nog moeilijk worden om mijn mond te houden.’


‘Jongens, jullie mogen niet aan elkaar zitten!’, roept Monica Strotmann (67) als ze haar man naar de hand van de interviewster ziet grijpen, terwijl hij nietsvermoedend een rondleiding geeft door hun statige villa in Den Haag.
Het is niet alleen hun huis, ook de theaterproductiemaatschappij Stardust is er gevestigd.
Daarmee produceerden ze samen onder meer de shows voor sterren als Ellen ten Damme, André Rieu en Hans Klok, haalden ze het Bolshoi Ballet naar Nederland, en brengen ze al 35 jaar het Wereldkerstcircus.

‘O ja, corona’, zegt haar man, die een heel continent van eten zou kunnen voorzien als hij betaald had gekregen voor elke keer dat hij ‘schat’, ‘lieverd’ of ‘schoonheid’ tegen iemand zegt.
Het is een reflex die de godfather van de showbizzjournalistiek heeft overgehouden aan een leven tussen de sterren, van wie hij veertig jaar lang nieuwtjes moest zien los te peuteren voor zijn showbizzpagina ‘Privé’, in De Telegraaf, en het gelijknamige weekblad.

Het is een roerig jaar voor het familiebedrijf Stardust.
Het begon ermee dat acrobate Kristina Vorobeva op 3 januari 12 meter naar beneden stortte tijdens het feestelijke, 35-jarige jubileum van het Kerstcircus in Carré.
Vervolgens kwam corona, en werden met vooruitziende blik alle voorstellingen tot het einde van het jaar geannuleerd.
Maar er ontstond ook nieuw geluk, want Elisa (30) schonk haar vader op 83-jarige leeftijd zijn eerste kleinkind.


Ik begreep dat je er alles aan hebt gedaan om voor elkaar te krijgen dat je ouders bij de bevalling aanwezig konden zijn, maar dat dat vanwege corona niet mocht.
Elisa: ‘Ja, klopt.’

Was jij dan zo graag bij je dochters bevalling geweest, Henk?
Henk: ‘O nee, zeg.’

Elisa: ‘Ik wilde vooral heel graag dat mijn moeder erbij was. Maar helaas.
Achteraf was ik daar eigenlijk wel blij mee, want het was best een pittige bevalling.’

Henk: ‘Toen jij net was geboren, heb ik voor Privé een verhaal geschreven over de bevalling van mama.
Het meisje dat het bij de krant moest overtikken begon de hele tijd te huilen.’

Was dat ook zo’n rampbevalling?
Henk: ‘Het verhaal was nogal emotioneel. Het was mijn hommage aan Monica.’

De kop was toch: ‘Ze heeft gevochten als een leeuw’?
Elisa: ‘Ja, inderdaad.’

Henk: ‘Wat?’

Elisa, luider: ‘Dat de kop was: Ze heeft gevochten als een leeuw.’

Henk: ‘Hoe weet jij dat nou?’

Ik heb me voorbereid. Deed jij dat niet als je mensen ging interviewen?
Henk: ‘Ja, natuurlijk. Heel belangrijk.’

Hoe was het voor jou om je kleinzoon voor het eerst in je armen te hebben?
Henk, meteen natte ogen: ‘Ontroerend mooi, dat ik dat op mijn 83ste nog mag meemaken.
Hij is zo bijdehand, hij zit de hele tijd te kijken en te loeren. Nou ja, grootvaderpraat.’

Elisa: ‘En leuk met hem knuffelen, toch?’

Henk: ‘Hm?’

Elisa, luider: ‘Leuk ook met hem knuffelen.’

Henk: ‘Jaja. Enorm.’

Begin je misschien een beetje doof te worden?
Henk: ‘Wat zeg je?’

Ben je een beetje doof aan het worden?
Henk: ‘Nee, dat valt wel mee.’

Wat zou jij hierop antwoorden, Elisa?
Elisa: ‘Eh... een klein beetje.’

Henk: ‘Het valt nog mee.’

Elisa: ‘Hartstikke goed voor je leeftijd.’

Henk: ‘Ik tel mijn zegeningen. Tijd is op mijn leeftijd het allerkostbaarste bezit in de wereld geworden.
Maar ik loop elke dag nog 4 kilometer.
Ik heb op mijn 80ste een openhartoperatie gehad. Helemaal pfffrrrt, open.
Moon en ik gingen nog wat lachend naar het ziekenhuis.
‘Ik heb het zo druk,’ zei ik, ‘kan die operatie niet een jaar wachten?’
‘Dat kan ik wel doen,’ zei de professor, ‘maar dan ben je er niet meer.’
Deze week moest ik op controle komen, en bleek mijn hart beter dan ooit. Dus ik kan er weer tegenaan.’


Afbeelding

Alleen gooit corona nu roet in het eten.
Henk: ‘Ja. Onze kerstcircussen, hier en in Duitsland, gaan definitief niet door dit jaar. De financiële klap daarvan loopt in de miljoenen.
Natuurlijk huilde mijn hart toen ik alles moest afzeggen, maar ik heb die beslissing vroeg genomen zodat de artiesten nog ergens anders konden werken.
Of we in 2021 weer vol kunnen draaien, is nog maar afwachten.’

Elisa: ‘We zijn nu aan het onderzoeken of we misschien alsnog een show kunnen doen, maar dan in de vorm van een dinnershow in plaats van het traditionele circus.
Meer sexy, meer bloot, een beetje burlesk-achtig als in een oude Berlijnse nachtclub.
In die zin forceert corona ons om heel creatief te worden.’

Henk, jij praat in de ik-vorm, Elisa in de wij-vorm. Komt dat omdat jij de beslissingen binnen het bedrijf nog steeds alleen neemt? Of is dat een oude gewoonte?
Henk: ‘Nou ja, ik ben dit natuurlijk 35 jaar geleden begonnen en ben nog altijd degene die de hoofdbeslissingen neemt.
Maar Elisa is al goed voorbereid om het over te nemen.
Ik neem haar al een paar jaar mee naar alle grote festivals in de wereld, van Moskou tot Monte Carlo tot China.
Daar zoeken we naar de beste nummers voor het circus. Dus je hebt gelijk, ik moet over ‘wij’ praten.’

Wat zie je als je naar je dochter kijkt, als jullie samen op zoek zijn naar circusnummers?
Henk: ‘Ik zie een duidelijke voortzetting in hoe ze met mensen omgaat.
Artiesten zijn voor Elisa niet alleen werknemers, er ontstaat vaak een heel persoonlijke band.
Toen Kristina met een dwarslaesie naar het ziekenhuis werd gebracht, bleef Elisa de hele nacht bij haar op de gang wachten.’

Elisa: ‘We werken met artiesten van over de hele wereld, van Rusland tot China tot Mongolië.
Als zij hier zijn, vind ik het belangrijk om ze een warm en geborgen gevoel te geven.
In korte tijd worden we echt even een familie met zijn allen.’

Henk: ‘Als de hele wereld zo was als in het circus, dan waren er geen oorlogen.’

Elisa: ‘In het circusleven kom je erachter dat mensen veel meer met elkaar gemeen hebben dan je denkt, als je de moeite neemt om je in elkaar te verdiepen.’

Voel jij jezelf een circuskindje? Je moeder was nog niet bevallen of ze nam je al mee naar haar werk.
Elisa: ‘Ja, het circusbloed stroomt door mijn aderen. Amper twee weken oud stond ik al in mijn reiswiegje in de piste.
Ik droomde er als kind van op te treden met een eigen paardennummer.
In de zomervakanties reisde ik altijd met de circusfamilie Knie door Zwitserland, zij zijn wereldberoemd vanwege hun paardennummers.
Zes zomervakanties heb ik bij hen in een caravannetje gebivakkeerd.
‘Kind, neem lekker een hotel’, zei mijn vader, maar ik moest en zou erbij horen en meehelpen met het uitmesten van de stallen.
Maar vanaf mijn 15de maakte die paardendroom plaats voor de realiteit.
Ik zag in dat een paardenact niet alleen bestaat uit optreden en applaus, het betekent dat je 24 uur per dag met je dieren in de weer bent.
Toen is dat plan om in de piste te schitteren op een zijspoor geraakt en ben ik marketing en communicatie gaan studeren en tv-programma’s gaan presenteren.
Ik wilde bewijzen dat ik zelf mijn geld kon verdienen.’

Je vond jezelf een beetje te veel met de gouden lepel in de mond geboren?
Elisa: ‘Ja, ik wilde ervaren dat ik mezelf ook zonder mijn ouders kan redden. Maar mijn passie voor het circusleven bleef.
Dus toen mijn ouders na twee jaar vroegen of ik bij ze in de zaak wilde komen, heb ik daar toch voor gekozen. Al is het ook een hard leven.’

Henk: ‘Wat circusartiesten verbindt is dat ze allemaal dezelfde gedrevenheid hebben. Nooit opgeven is hun thema.
In het circus zijn er altijd risico’s. Elisa en ik hebben allebei ongelukken met een dodelijke afloop gezien.
Kijk, in de showbusiness hoor je zangeressen weleens zonder techniek zingen, dat is me dan een partij vals! Heel veel is nep.
In het circus is daar geen plaats voor. Als je een fout maakt, val je. Dat echte en dat doorzetten sprak mij aan. Ik heb in mijn vak ook nooit willen opgeven.’

‘Zelden heb ik een medewerker ontmoet die zo totaal bezeten is van zijn werk’, schreef wijlen Telegraaf-hoofdredacteur Co Stokvis over Henk van der Meijden, die op zijn 22ste al zijn eigen pagina in de krant had, Privé.
Het was een unicum, niet eerder werd het privéleven van artiesten zo onomwonden in de krant uit de doeken gedaan.
‘Om die pagina dagelijks vol te krijgen, belde ik als een bezetene rond’, vertelt Van der Meijden als zijn dochter even wat te drinken gaat halen.
‘Dan belde ik bijvoorbeeld met regisseur Johan Nijenhuis die de film Costa aan het opnemen was in Spanje.
‘Heb je nog nieuws?’, vroeg ik, voor de miljoenste keer in mijn leven.
‘Nee’, zei hij, ‘alles gaat hier goed.’ Amuseer je je nog een beetje in Salou?’, vroeg ik.
‘Nou ja’, zei hij, ‘gisteravond waren we met de hele cast in een disco, maar die sloot vroeg omdat er een soort bommelding was.’
En PENG!, daar had ik mijn stuk. ‘Costa-cast vlucht voor bommelding’.

‘Er waren natuurlijk ook dagen dat ik om half 4 ’s middags nog steeds niks had. Maar ik had altijd reserves.
Willem Nijholt en Johnny Kraaijkamp waren altijd wel ergens boos over, dus als ik echt niks had belde ik hen.
Ik vloog ook gewoon naar Hollywood en ging daar als een gek bellen om interviews te krijgen met internationale artiesten.
En als dat niet lukte verzon ik een prijs. Ik liet bekers maken waarin gegraveerd stond: ‘De populairste artiest van Europa’.
Vervolgens gingen allerlei deuren ineens open.
Ik kreeg zo een interview met de Hulk, die op dat moment wereldberoemd was, en met Mae West, wier borsten ik moest aanraken om te voelen dat ze niet zo nep waren zoals die van veel van haar collega-actrices.
Je moet er gewoon helemaal voor gaan.’


Afbeelding

Artiesten kwamen ook naar jou.
Evert Santegoeds vertelde dat Willem Ruis je belde om te zeggen dat hij een afspraak wilde maken voor zijn scheidingsverhaal, en dat jij zei dat dat goed was, maar dan wel graag volgende week donderdag omdat je blad dan naar de drukker ging.

Henk: ‘Ja, Willem deed zijn hele verhaal in tránen.
Ik ben vaak beschuldigd van lijkenpikkerij, maar het waren juist de artiesten zelf die mij vroegen om hun ‘laatste interview’ te schrijven, zoals Wim Sonneveld.
Mensen zagen natuurlijk het belang van De Telegraaf, met de oplage van 700.000 bereikte je 2 miljoen mensen.
En het is ook goed dat sterren niet alleen maar hun verhaal vertellen als het geweldig goed gaat.
Toon Hermans was een van de eerste artiesten die dat inzag.
Hij zei: ‘De mensen moeten mij ook als mens kennen. Daardoor gaan ze meer van je houden.’
Dus vertelde hij ook over zijn inzinkingen, over zijn psychiater, al die toestanden.’

Elisa is inmiddels terug, en luistert geduldig naar haar vaders verhalen uit de oude doos.

Verzin jij ook van alles als je iets voor elkaar wil krijgen?
Elisa: ‘Ja haha. Ik heb bijvoorbeeld allerlei trucjes om bij exclusieve restaurants binnen te komen.’

Henk, gloeiend van trots: ‘Vertel maar. Ze heeft goede tips hoor.’

Elisa: ‘We waren in Zürich, waar ik van iedereen hoorde dat je echt naar restaurant Razzia moest.
Maar daar moet je zeker drie maanden van tevoren reserveren.
Toen ben ik gaan bellen met het verhaal dat ik even wilde checken of alles geregeld was voor de reservering voor die avond, en of ze de taart niet vergaten, omdat het tenslotte de verjaardag van mijn vader was waarvoor we speciaal naar Zürich waren gevlogen.
Ik hoorde de paniek aan de andere kant van de lijn.
Maar uiteindelijk zaten we op zaterdagavond, de drukste avond, om 8 uur ’s avonds aan de beste tafel van het restaurant, met gratis taart, champagne en alles erop en eraan.’

Zou je dit familietrekje ook graag aan je zoontje meegeven? Gewoon snoeihard liegen om je doel te bereiken?
Elisa: ‘Nou, dat niet zozeer, maar ik denk wel dat het je helpt in het leven als je een beetje bijdehand bent.
Als ik iets in mijn hoofd heb, moet het gewoon gebeuren. Is het niet linksom, dan wel rechtsom.’

Henk: ‘Die gedrevenheid zit bij ons in het bloed. Mijn vader was kampioen zeezwemmer, daar heb ik het doorzetten van denk ik.
Hij had last van suiker en belandde met gangreen in het ziekenhuis.
De chirurg vertelde me dat zijn onderbeen moest worden afgezet, anders ging hij dood. Mijn vader zelf zei daar niks over.
Als ik vroeg: Hoe is het?, zei hij: ‘Ah, gaat goed jongen.’ Hij wilde het alleen doormaken.
Toen het was gebeurd, zei hij alleen: ‘Mijn poot is eraf, maar ik leef nog’.
Ook met anderhalf been bleef hij doorzwemmen, met moeite hield ik hem bij.
Toen zijn einde nabij was, zei hij: gooi mijn as maar in zee, dan kan ik doorzwemmen. Dat heb ik gedaan.’

Elisa: ‘Wat mijn vader en ik ook delen, is dat we allebei graag mensen die dat niet gewend zijn, in aanraking brengen met cultuur.
Ik wil met Stardust graag immersive theater gaan maken, dat is ervaringstheater waarbij het publiek onderdeel wordt van het stuk.
Een boze actrice gooit een vol glas rode wijn over haar vriend en rent weg, als toeschouwer moet je dan kiezen: ga je achter haar aan of blijf je bij hem?
Zo kun je hetzelfde stuk tien keer totaal anders beleven, het gezelschap waarmee je bent vertelt na afloop een ander verhaal dan jij.
Wat ik daar zo goed aan vind, is dat het jongeren stimuleert om ook iets van theater te ervaren.
De allerbeste immersive show zit in New York, daar heb ik het idee opgedaan, en heet Sleep No More.
Het is geïnspireerd door Macbeth, en is razend populair onder jongeren.
Dus je brengt een doelgroep die normaal nooit naar zo’n klassiek stuk zou gaan daarmee in contact.’

Henk: ‘Ik heb op mijn Privé-pagina ook altijd gezorgd voor een goede mix.
Ik interviewde de Zangeres Zonder Naam, maar liet mijn lezerspubliek ook kennismaken met een violiste als Emmy Verhey.
Door haar ben ik er ook op gekomen naast mijn werk als journalist zelf te gaan produceren.’

Je was een beetje de Albert Verlinde avant la lettre, in de zin dat je een dubbele pet op had.
Op je pagina in De Telegraaf maakte je reclame voor je eigen producties.

‘Dat is geleidelijk gegaan. Ik maakte een verhaal over de 17-jarige Emmy Verhey, met wie ik mee naar Moskou ging, waar zij het Tsjaikovski-concours won.
‘Wat zou je nou echt graag willen?, vroeg ik haar erna. ‘Een keer in het Concertgebouw in Amsterdam spelen’, zei ze.
Dat heb ik toen voor haar geregeld, het zat helemaal vol.
De volgende dag lag er een envelopje met 1.000 gulden op mijn bureau, als dank daarvoor.
Had ik er gewoon geld aan verdiend, daar had ik helemaal niet aan gedacht. Daar begon het mee.
Vervolgens heb ik Ramses Shaffy en Liesbeth List bij elkaar gebracht, later Jaap van Zweden en Berdien Stenberg.
Zo is dat gegroeid.

‘Er kwam ineens publiek dat nog nooit in het concertgebouw was geweest. Maar ik werd verguisd.
Karren met stront heb ik over me heen gekregen.
We zaten met De Telegraaf in hetzelfde gebouw als Het Parool, en die mensen keken me aan alsof ik lepra had.
Alleen Simon Carmiggelt was aardig. ‘Jezus Henk, wat werk je hard!’, zei hij altijd.
En ook: ‘Al dat gedoe, trek je er niets van aan, als je ouder wordt gaan ze je aardig vinden’.
Hij heeft gelijk gehad.
Inmiddels is iedereen wakker geworden, zelfs de site van de NOS staat vol met sterrennieuws.

‘Laat de honden maar blaffen, de karavaan trekt verder, zei ik altijd.
Op een gegeven moment ben je ook niet meer te kwetsen, je krijgt de huid van een olifant.
Dat ik totaal ben vernederd en uitgescholden, is voor mij juist een enorme stimulans geweest om de beste te willen worden.
Ik heb nooit voor journalisten willen schrijven, ik wilde voor een zo groot mogelijk publiek schrijven.
Die waardering was mijn applaus.’


Afbeelding
Henk van der Meijden en echtgenote Monica Strotmann.

Joop van den Ende vertelde dat hij vindt dat je veel meer onderscheidingen had moeten krijgen.
Hij heeft er bewondering voor dat je de grens tussen hoge en lage cultuur hebt verlegd.
Hij vindt het kringetje met beroemdheden tegenwoordig wel heel klein worden.
‘Het gaat nu alleen nog maar over de eenvoudige kant van de showbizz’, zei hij.
‘Henk bracht ook andere lagen aan het grote publiek.’

Henk: ‘Het vak wordt verMcDonaldst. Je ziet steeds dezelfde mensen, en het gaat niet meer om wat je kunt.
De mensen die je nu op televisie ziet, zijn verschijningen die de echte talenten verdringen. We beleven nu de triomf van het niets.’

Spiekt even op een papiertje. ‘Moet je nog wat horen over Roedolf Noerejev, of kennen de mensen die niet meer?’

Heb je allemaal aantekeningen voor dit interview gemaakt ?
Henk: ‘Nou, een paar dingen waarvan ik dacht dat die leuk voor je zouden zijn.’

Staat er nog een scoop op? Of iets anders dat dit interview heel spraakmakend maakt?
Henk: ‘Dat is het nog niet, wou je zeggen.’

Heb je niet een mooie privé-ontboezeming?
Henk: ‘Ik hou niet van privéverhalen.’

Ja, hallo.
Elisa: ‘Haha.’ Naar haar vader: ‘Jij kan altijd heel erg goed over andermans emoties vertellen, maar zelf heb je een bepaalde muur opgebouwd.
Ik denk ook uit zelfbescherming, door het vak dat je al die jaren hebt gedaan.’

Henk denkt even na. Dan: ‘Ik ben een keer bij een première onwel geworden. Ik zag bijna niets meer en viel op de grond, waar ik maar bleef trillen.
De arts concludeerde dat ik helemaal op was. Hij zei dat ik anders moest gaan leven, omdat ik een machine was geworden.
Toen heb ik tranquillizers gekregen, en heb ik zes weken lang alleen maar geslapen. Ik was kapot. Ik was zo opgejaagd, ik had geen eigen leven meer.
Het was alleen maar elke dag die krant en de deadline. Ik had enkel vluchtige relaties, het was bij mij altijd meer lust dan liefde, dat werd nooit wat. Ik was getrouwd met de krant.
Dat is ook de reden waardoor ik pas heel laat in het huwelijksbootje ben gestapt en vader werd, ik was 53.’

‘We zijn pas vrienden geworden toen hij trouwde met Monica en een dochter kreeg’, vertelde Joop van den Ende.
‘Daarvoor was hij echt een junk, die alleen maar werkte en zijn bonnetjes in een weekendtas smeet.
Daarna werd het meer een volwassen mens.’

‘Ja. Door die weken thuis kwam ik erachter dat ik het toch een beetje anders wilde gaan doen.
En toen kwam Monica binnenlopen op de redactie, ze kwam solliciteren.
‘Heb je ervaring?’, vroeg ik. ‘Nee’, zei ze, want ze was model geweest en Miss Holland.
Ze had wel goede ideeën, dus ik zei: ‘Nou, kom volgende week maar met een goed verhaal.’
Toen ze de kamer uitliep, zei ik tegen mijn hoofdredacteur: ‘Met die vrouw ga ik trouwen.’


Afbeelding

Toen ik aan Monica vroeg wat jou het meest had gevormd, zei ze het feit dat je een oorlogskind bent.
Henk: ‘Na het bombardement op het Haagse Bezuidenhout waren de ruïnes onze speeltuin. Het was een angstige tijd.
Zelfs de school werd gebombardeerd, daarna was ons schoolhoofd zijn benen kwijt.
We zaten meer onder de banken dan erboven, vanwege de vliegtuigen die overkwamen.
En wat je als kind allemaal zag: dode mensen, een dood paard waar allemaal mensen omheen stonden met messen om er stukken vlees uit te snijden.’

Doordat je die sobere grauwe tijd hebt meegemaakt, wilde je je na de oorlog tegen dat grijze afzetten en kleur brengen in het leven, zei Monica.
Henk: ‘Ja. Mijn oma had een artiestenpension, daar logeerde ik vaak.
Van jongs af aan was ik gefascineerd door die showbizzwereld, inderdaad misschien wel omdat ik opgroeide in de oorlog.
Ik ging ook helemaal op in de eerste kleurenfilms uit Hollywood, die na de oorlog verschenen.
Ik zag huizen met zwembaden, glamour. Ik raakte verslaafd aan die wereld.
Ik denk dat het ook een ontsnapping was aan de wereld van mijn ouders, die altijd hard hebben gewerkt, maar weinig hebben verdiend.
Ik zag mijn vader, die slager was, elke ochtend om vijf uur opstaan en de hele dag in de kou staan, want slagerijen worden niet verwarmd.
Mijn moeder had artistieke ambities, heeft nog bij de Bouwmeester Revue gedanst, maar toen de kinderen kwamen, belandde ze op de porseleinafdeling van V&D.
Ik dacht: ik moest iets bereiken, niet in die grauwe arbeidersklasse blijven zitten. Ik wilde glamour in mijn leven.’

‘Ik heb in mijn gezin ook van heel dichtbij meegemaakt hoe groot de impact van een geknakte showbizzdroom kan zijn.
Mijn acht jaar jongere zus Anja was ooit veelbelovend op de balletacademie van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, maar moest afhaken. Dat werd haar fataal.
Ze raakte aan de drank en werd verliefd op een kok die de alcohol ook niet links liet liggen.
Uiteindelijk lag ze alleen nog maar uitgemergeld op bed. Ze kon bijna niet meer praten, haar hele slokdarm was verbrand door de drank.
Op haar 50ste stierf ze en moest ik mijn moeder het tragische nieuws brengen dat ze haar dochter had overleefd.

‘Ik heb dat soort tragiek ook veel gezien bij artiesten wier roem verdampte.
Die ervaringen hebben ervoor gezorgd dat ik de stichting Blijvend Applaus heb opgericht, een fonds voor oudere artiesten.
Ik heb zoveel artiesten meegemaakt met een triest einde, die eigenlijk nooit geleefd hebben.
En ik was daar ook een beetje op weg ernaartoe.’

Geldt die zucht naar blijvend applaus ook voor jou? Of kun je nu stoppen met rennen, en tegen Elisa zeggen: hier heb je de sleutel van Stardust, ik stop ermee, voortaan hou ik mijn mond op slot.
Henk: ‘Oef, dat laatste lijkt me moeilijk. Maar ik ken haar goed genoeg om te weten dat als ze twijfelt, ze toch even belt en vraagt: pap, wat vind je ervan?’

Elisa: ‘Ik denk niet dat er een dag komt waarop mijn vader zegt: oké, en nu leg ik dat kerstcircus helemaal in jouw handen. Hij zal altijd aan de zijlijn blijven staan.’

Henk: ‘Tot mijn laatste snik zal ik betrokken blijven bij het circus. Niet dat ik in het harnas wil sterven, maar toch...’

Wel graag iets in die richting.
Henk: ‘Ik wil gewoon graag tot het laatst bezig blijven, maar goed, Elisa neemt het nu over, dus ik moet haar die vrijheid gaan geven.
Ik weet dat ze het kan, zij weet wat het publiek wil, daar geloof ik echt in.
Maar dan moet ik echt, wat jij zei, mijn mond gaan houden.’


Hun CV's:

CV HENK VAN DER MEIJDEN
26 juni 1937 - Geboren in Den Haag

1949 - 1953 - Mulo

1954 - Leerling journalist bij de Nieuwe Haagse Courant.

1958-2002 - De Telegraaf, waar hij eigen showbizzpagina ontwikkelt: Pagina Privé.
Privé wordt later ook de naam van een club, een weekblad en een televisieprogramma.

1966 - Begin van carrière als producent, onder meer 35 jaar van Het Groot Chinees Staatscircus dat door heel Europa trekt en Het Bolshoi ballet. Tevens maker van musicals als Josephine en Rembrandt.

1968 - Brengt Ramses Shaffy en Liesbeth List samen

1979 - Russisch Staatscircus in Carré

Vanaf 1984 - Wereldkerstcircus in Carré

Vanaf 1993 - Weltweihnachtcircus in Stuttgart

1996 - Reeks concerten met Jaap van Zweden: Ode aan Amadeus

1991 - Staat als eerste Nederlandse producent met een musical (A night at the Cotton Club) op het Londense West End

2009 - Cirque Stiletto met Ellen ten Damme

Vanaf 2010 - Shows van Hans Klok

2013 - Cirque Stiletto met Karin Bloemen

2014 - Ontvangt de Oscar Carré Trofee, hoogste circusonderscheiding in Nederland

2015-2019 - Grootste Zwanenmeer ter wereld

ELISA VAN DER MEIJDEN
16 september 1990 - Geboren in Amsterdam

1996 - 2007 - Vrije School

2008 - havo

2009 - Cambridge English in San Francisco

2011 - 2014 - The New School for information Services, AKA London: Theater Marketing

2015 - 2018 - Presentatrice RTL4/RTL5, o.m. LifestyleXperience

2018 - heden - Creative Producer Stardust


Omhoog
   
Berichten van vorige weergeven:  Sorteer op  
Nieuw onderwerp plaatsen  Reageer op onderwerp  [ 1 bericht ] 

Alle tijden zijn UTC+01:00


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 16 gasten


Je kunt niet nieuwe berichten plaatsen in dit forum
Je kunt niet reageren op onderwerpen in dit forum
Je kunt niet je eigen berichten wijzigen in dit forum
Je kunt niet je eigen berichten verwijderen in dit forum
Je kunt geen bijlagen plaatsen in dit forum

Zoek op:
Ga naar:  
Powered by phpBB® Forum Software © phpBB Limited
Nederlandse vertaling door phpBBservice.nl & phpBB.nl.