Dood en verderf in het circus
Jeugdtheater — ANTWERPEN - Het Paleis brengt ellende en entertainment samen in één voorstelling, ‘De slag bij Dobor'.
Nee, het theater heeft het vandaag niet makkelijk. In zijn ene oor roept de buitenwacht om meer toegankelijkheid, om ‘gewoon goed theater'. In zijn andere oor schettert de drukke wereld van vandaag met een oproep tot genuanceerde maatschappelijkeuitspraken. Het Paleis heeft beide vragen altijd serieus genomen. De slag bij Dobor is daar een mooi voorbeeld van.
Het decor zegt meteen alles. Zwartgeblakerde snippers geven de voorstelling een postapocalyptische grondlaag. Ooit moet dit een circusring zijn geweest, maar in plaats van trapezes hangen er nu ingepakte zeildoeken. Beneden rookt een olieton. Schuifelend komt Carly Wijs naar voren, voor een fluistergebedje. ‘Laat hem snel terugkomen, mijn zoon.' Als moeder van een circusfamilie heeft ze hem ooit zelf naar het front gestuurd, haar tijgertemmer. Sindsdien geen teken van leven meer, de rest is rouw geworden. Al haar levende kinderen heeft ze opgegeven voor de beeltenis van die ene verloren zoon.
Die duisternis is regisseur Mieja Hollevoet niet vreemd. Van desolate sprookjesbewerkingen als Blauwbaard en Assepoester evolueerde ze in Zwijnen! (2007) naar een speelse aanpak van gruwelijke slachtpartijen.
Ook nu wordt de tristesse een clownsneus opgezet, opdat ze verteerbaar zou zijn en tegelijk dieper zou treffen. Twee blond bepruikte acrobatenzusjes kwebbelen honderduit terwijl hun illegale schoonbroer-krachtpatser tegen een opwippende schop aanknalt als in een stomme film.
Hollevoet verdeelt je blik over vele kleine handelingen tegelijk. De slag bij Dobor biedt geen dramatiek rond een paar hoofdrollen, maar een mooie deinende zee van nauwelijks aangezette golfjes. Elk golfje ontzetting wordt meteen ongedaan gemaakt door een golfje vrolijkheid, en weer terug. Het voelt als een productie van Needcompany, in de kostuums van Arne Sierens.
Als heel veel tegelijk, dus. Circus, familietragedie, oorlogsportret, rouwverwerking, het Bildungsverhaal van de ontkende levende zoon: ze hadden samen een compleet meesterwerk kunnen opleveren, zeker met die paar knappe symbolische beelden, maar hier schuren ze elkaars kleuren af. Vooral de musicalachtige rijmliedjes zitten flink scheef. Terwijl alles op scène in sourdine speelt, willen zij ineens weergalmen met serieus bedoelde emoties.
Uiteindelijk verdedigt De slag bij Dobor aanvaarding en levenslust, ondanks de ellende. Misschien moet ook het theater die waarden meer aanhangen. Je kan niet alle roepers tegelijk bedienen.
Tot 6 maart in Het Paleis, Antwerpen (03-202.83.60). Daarna op tournee.
http://www.standaard.be/artikel/detail. ... d=GV2M1HBU
Registreer
Aanmelden
V&A
Zoek
