Lid geworden op: do jul 21, 2011 3:38 pm
Berichten: 9579
|
Deze week in diverse dagbladen, ook in België: een zeer uitgebreid interview met kersvers Europees kampioen veldrijden Lars van der Haar. Erg leuk om te lezen. Zoals bijvoorbeeld in het AD: https://www.ad.nl/wielrennen/van-der-ha ... gle.com%2F Lars van der Haar met zijn echtgenote Lucy Garner en de honden Robby en Rex.Van der Haar kan na Europese titel eindelijk weer lachen: ‘Het voelde alsof ik altijd pech moest hebben’
Een kniekwetsuur, een schouderblessure, een spierscheuring, Epstein-Barr én corona: het waren zware tijden voor Lars van der Haar.
Maar zondag pakte de 30-jarige Amersfoorter wel zijn tweede Europese titel op de VAM-berg.
,,Het leven is een puzzel. En alle stukjes moeten passen.’’
Een nette woonwijk in Woudenberg bij Amersfoort: alle straten hebben de naam van een boom, en alle huizen lijken op elkaar.
Toch is het niet lang zoeken waar Lars van der Haar woont.
De kleurrijke vlaggetjes en slingers aan de gevel en in de voortuin verraden dat hier onlangs een feestje is gevierd.
,,Hebben de buren gedaan”, zal Van der Haar even later vertellen.
,,Ze stonden me op de stoep op te wachten toen ik zondagavond thuiskwam.”
Zelf staat hij uit het raam te kijken wanneer we arriveren.
De kersverse Europese kampioen verwelkomt ons met enthousiast gezwaai.
Robby en Rex, zijn twee hondjes, mogen even gedag zeggen tegen onze benen en worden dan snel naar hun mand gestuurd.
Ze luisteren voorbeeldig.
In huis zijn geen sporen van een viering te bespeuren.
De wit-blauwe sterrentrui en de gouden medaille op het keukeneiland vertellen wat er vorig weekend is gebeurd, maar verder niks.
Of het zondagavond dan niet wild geworden is, vragen we. Van der Haar zegt van niet. Lars van der Haar met Lucy Garner.Renske — zijn ‘zusje’, zoals Van der Haar haar consequent noemt — had de woonkamer versierd en er waren frieten van de frituur.
,,Maar geen gekke dingen”, zegt Van der Haar. ,,Ik voel me altijd een beetje onwennig op zo’n moment.
De felicitaties waren fijn, maar tegelijk is die aandacht vreemd.”
,,Je was vrij stil op de bank”, zegt zijn vrouw Lucy. ,,Ik denk dat je heel erg van binnen aan het genieten was.”
Van der Haar knikt. ,,Lucy begrijpt me”, zal hij later zeggen.
Van der Haar schuift een vaas met bloemen opzij en nodigt ons uit om te gaan zitten.
De koffie komt uit een hippe, blinkende espressomachine, het water fris getapt van de kraan.
Onze gastheer zegt dat hij ruim de tijd heeft voor het interview en de foto’s.
,,Ik denk dat ik Lars nog nooit zo ontspannen gezien heb als dit seizoen”, zegt zijn vrouw.
De twee zijn het erover eens dat dát het geheim van zijn nieuwe succes is.
,,Het leven is een puzzel”, zegt Van der Haar. ,,En alle stukjes moeten passen. Privé en sportief.
De trainingen moeten goed zijn, je moet gezond zijn, je moet je goed voelen, je hoofd moet vrij zijn...
Die combinatie heb ik vandaag gevonden.”
Spierscheuring
Hij heeft er een paar jaar naar gezocht. Eigenlijk sinds hij in 2017 overstapte naar de ploeg van Sven Nys.
De Amersfoorter sukkelde toen nog met de naweeën van een knieblessure.
,,Het begon met een overbelaste pees waardoor ik ging compenseren op de fiets.
Gevolg: een spierscheuring van 10 centimeter in mijn andere dij.
In de jaren die volgden, heb ik lang een zeurende pijn in mijn knieholte gevoeld.
Dat was een rem op mijn carrière.
Uiteindelijk is het opgelost via fysiotherapeut Lieven Maesschalck.”
Na de knie volgden nog een virus in het bloed (Epstein-Barr) en een schouderblessure.
,,Lars heeft wel een keer diep gezeten”, zegt Lucy. ,,Maar hij heeft nooit opgegeven. Ik ben een twijfelaar, Lars niet.
Hij is mentaal héél sterk.” Lars van der Haar bij het overschrijden van de finish op het EK veldrijden.,,Soms was het frustrerend”, zegt hij. ,,Het voelde alsof ik altijd pech moest hebben.
Eén keer raden wie vorig jaar corona kreeg.”
Ongeluk en teleurstelling hoopten zich op.
Lucy zegt dat ze Lars bewondert om zijn doorzettingsvermogen in die moeilijke tijden.
Van der Haar zegt het niet, maar hij heeft in het leven geleerd om te incasseren.
Een familiaal drama toen hij nog kind was, heeft hem gehard.
In 2002 verloor hij zijn zus Femke aan kanker. Zij was 12, hij was 11. ,,Opgeven is sindsdien geen optie meer.”
En gelukkig komt ook aan banale pech en sportieve tegenslag een eind.
Sinds een jaar heeft de renner nergens nog last van en dat voelt heerlijk.
,,Het plezier is helemaal terug”, zegt hij. ,,Ik voel me prima, de sfeer in de ploeg is top, ik heb het heel erg naar mijn zin.”
En hij wint opnieuw.
Van der Haar: ,,Ik vond vorig jaar al één van mijn beste seizoenen ooit, maar toen won ik niks.
Dat is natuurlijk een groot verschil.
Ik ben heel blij met deze titel, maar ik geloof niet echt in kantelmomenten.
Ik geloof niet dat ik plots tien crossen ga winnen.”
,,Maar hij gaat wel zijn trui willen tonen”, zegt Lucy. ,,Zo is Lars wel.”
Lucy
Lucy, met meisjesnaam Garner, is zelf wielrenster geweest en dat is een voordeel als je met een renner bent getrouwd.
De Britse was twee keer wereldkampioene op de weg bij de junioren en kent de wereld waarin haar man vertoeft.
,,Ik moet nooit uitleggen waarom het belangrijk is als ik op oefenkamp vertrek”, zegt Van der Haar.
,,Of waarom ik in een hoogtetent ga slapen.”
,,Ik denk dat we elkaar ‘better’ hebben gemaakt als renner”, zegt Lucy in haar sappig Nederlands met Engelse tongval.
,,Ik leerde van Lars wat het betekent om prof te zijn, en zelf liet ik hem zien dat er ook nog iets bestaat naast de koers.”
Van der Haar knikt. ,,Vroeger was ik een controlefreak. Nu minder.”
Lucy is ondertussen tien jaar in zijn leven. ,,Ik zag haar op tv en dacht meteen: ‘Goh, wat een lekker wijf!’.”
Dat was tijdens het WK wielrennen in Kopenhagen in 2011.
Van der Haar keek samen met zijn beste vriend Wilco Kelderman naar de juniorenwedstrijd bij de meisjes.
De vriendin van Kelderman was een favoriete voor de titel en Garner was haar grote rivale.
Na die eerste vonk volgde... niets meer. Van der Haar liet maanden passeren.
Tot hij zelf wereldkampioen cross werd bij de beloften in Koksijde, in januari 2012.
,,Ik had een aanleiding nodig om een bericht te sturen”, zegt hij. ,,Anders was het zo lullig geweest.”
Wat hij dan stuurde? ,,Nog gefeliciteerd met je wereldtitel.” Op de bank naast hem plooit Lucy dubbel van het lachen.
En hoe hij aan haar nummer kwam? ,,Had ik niet. Het was via Facebook.”
Tegenover ons ontspint zich een amusante discussie over wie nu als eerste een vriendschapsverzoek had gestuurd naar wie.
Hij: “Zij!”. Zij: “Hij!”
Van der Haar: ,,Hoe ook, ze stond dus tussen mijn vrienden en ik heb iets gestuurd.
We hebben maandenlang berichten over en weer gestuurd.”
Toen Lucy een keer vakantie had in Engeland — ze is afkomstig uit Cosby bij Leicester — stelde Van der Haar voor om daar ook naartoe te komen.
Zo leerde hij zijn schoonouders kennen nog voor hij een eerste keer gekust had met hun dochter.
,,We gingen met ons tweetjes fietsen. We deden wedstrijdjes naar het volgende naambordje.
Lucy won elke keer — ik wist de bordjes niet te staan natuurlijk.
Toen ik eindelijk een keer kon winnen, moest daar uiteraard een groot zegegebaar bij.
Ik draaide me om... en reed in een gat in de weg. En toen zat er een gat in mijn knie.”
,,Zo is het echt begonnen”, lacht Lucy. ,,En dan ging het snel.”
Van der Haar: ,,Veel te snel. Vier maanden later verhuisde ze naar Nederland en woonden we samen.”
Wout, Mathieu en Tom
In de zomer van 2019 is het stel getrouwd.
Eind 2020 zette zij een punt achter haar carrière, vandaag runt ze een nagelstudio op de bovenverdieping van hun huis, Lucy’s Beauty Room.
De koers mist ze niet. ,,Ik had ook wel wat talent, maar ik was geen trainingsbeest zoals Lars.
Ik heb daar geen spijt van. Het is goed zoals het is gegaan.”
Van der Haar zit anders in elkaar: ,,Ik wil nog zo lang mogelijk crossen. Dat is mijn droom.
En nee, ik hoef geen carrière op de weg.”
Zijn sterkte ligt in de cross. Dat bewees hij zondag. Maar soms is het ook relatief.
Vandaag is hij kampioen, maar straks, als Van der Poel, Van Aert en Pidcock hun rentree maken in het veld, wordt de hiërarchie weer omgegooid.
Dan schuift Van der Haar een rij achteruit en gaat de aandacht naar anderen.
Dat is dubbel, vindt hij. ,,Enerzijds hoort het zo: Mathieu en Wout tonen al vijf jaar dat ze de besten zijn.
Maar anderzijds kan het niet dat ze van ons figuranten maken.
En anders moeten zij maar met hun drieën wedstrijden gaan rijden.”
Van der Haar wil vooral duidelijk maken dat het niveau in de cross erg hoog ligt, ook zonder Van der Poel, Van Aert en Pidcock.
,,Als zij erbij komen, komt er nog een laag bovenop, dat wel, maar ook zonder hen is het verschrikkelijk moeilijk om een wedstrijd te winnen.
Sinds Mathieu en Wout erbij gekomen zijn, wordt er gekoerst op een manier die me minder goed ligt.
Vroeger ging het een halve ronde snel na de start en viel het daarna stil.
Dan kreeg je tijd om je positie in te nemen.
Nu is het van bij de start knallen en valt het nooit meer stil.
Ik heb het daar lang moeilijk mee gehad, maar ik heb het gevoel dat ik er nu beter mee omga.”
Ook als Van der Poel en Van Aert terug zijn?
,,Elk jaar is het uitkijken naar hun rentree. Waar staan ze? Hoe goed gaan ze zijn?
Ik ben niet ongelukkig als zij week na week winnen, want ik weet dat ik er alles aan doe. Ik blijf proberen.
Ik zeg niet dat ik geloof dat ik hen kan kloppen, want dan wordt dat een krantenkop en zo bedoel ik het niet.
Maar ik wil er wel voor gaan. Waarom fiets ik anders?”
Kunnen zijn trui en die paar procentjes extra zelfvertrouwen die die meebrengt hem naar een nog hoger niveau stuwen?
Van der Haar kent het antwoord niet, maar zoekt er ook niet naar.
,,Dat vind ik een foute instelling. Als ik denk dat ik drie procent beter ben door die Europese titel, dan ben ik gegarandeerd verloren.
Als ik zou geloven dat het makkelijker wordt, krijg ik klop, zeker weten.”
Lucy: ,,Maandag zat Lars alweer om 9 uur op de fiets om te trainen.
Ik denk niet dat iedereen dat zou doen nadat hij Europees kampioen is geworden.”
Het enige wat die trui echt bijbrengt, is rust. De bevestiging dat hij goed bezig is.
Het was in oktober 2017 dat Van der Haar nog een grote wedstrijd had gewonnen, de Hotondcross in Ronse. Dat is lang.
,,Ik was emotioneel toen ik zondag over de streep kwam. En op het podium had ik het opnieuw lastig, maar ik wilde niet huilen.
Niet omdat ik stoer wilde zijn, ik wilde gewoon niet dat het over de moeilijkheden van de voorbije jaren zou gaan.
Ik wilde blijdschap tonen.”
|
|
Registreer
Aanmelden
V&A
Zoek
