Voor de mensen die dit seizoen nog niet naar Circus Alberto Althoff zijn geweest, zich afvragen of het de moeite waard is en uit de karige showinformatie op de Althoff website niets wijzer worden, bij dezen een recensie van de show.
Circus Althoff stond er mooi bij op het parkeerterrein van de Rijnhal in Arnhem. Hoewel er dit jaar niet veel artiesten aan het programma meewerken, stonden er opvallend veel caravans op het terrein. De paarden stonden in ruime boxen in de staltent, de kamelen en ossen liepen op een afgezet stuk grasveld rond. Althoff heeft zoals zoveel circussen in deze tijd last van tegenvallende bezoekersaantallen, en het warme weer versterkt dit nog maar eens. Niet meer dan dertig à veertig mensen bezochten gisteren de matineevoorstelling in Arnhem. De 50%kortingsbonnen zorgden ervoor dat vrijwel iedereen logekaartjes kocht. Maar een vrijwel lege tent komt de sfeer niet ten goede…
De show begon zonder een echte opening. Clown Alan di Lello vond een toverstok en ontdekte dat de punt van de stok licht begon te geven als hij er mee zwaaide. De lichtpuntjes deed hij vervolgens in een zakje, wat hij omtoverde in een doek met daarop in lichtpuntjes de tekst welkom geschreven. Buster Poindexters Hot Hot Hot schelde door de tent en de Kenia Boys kwamen de piste in. Een spectaculaire limbodans volgde. Het gebruikelijke werk, zoals altijd vol enthousiasme gebracht. Wat me altijd weer opvalt bij dit soort groepen, is dat er altijd maar een van de Kenianen daadwerkelijk onder de vuurlimbo doorkruipt. De rest danst er maar wat omheen. Een van de jongens sloot de act af door met vuur over zijn lichaam te wrijven.
Veel clownerie was er in het programma. Rode draad vormde een Italiaanse komische rekwisiteur. Hij was constant in de piste, gaf leiding aan de rekwisiteurs en deed enkele reprises. Zo balanceerde hij, gekleed als Charlie Chaplin, een wandelstok op zijn hoofd. Ook maakte hij jacht op een zoemende vlieg, die hij eerst met een bezemsteel achterna rende. Toen dat niet lukte, legde hij een grote steen op de vlieg. De steen begon echter te bewegen, en de vlieg wist hem omver te gooien. Vervolgens werd de jacht gecontinueerd met waterpistolen. Uiteindelijk lukte het hem de vlieg neer te schieten met een klappertjespistool, waarna een reusachtige vlieg uit de lucht kwam vallen.
Alberto Althoff presenteerde een act met vijf kamelen. Een mooie act. Het Duo Lagroni presenteerde vervolgens een act aan de strapaten. Een paar jaar geleden waren ze nog zeldzaam, maar tegenwoordig heeft elke show een strapatenact. Als je al veel van dit soort acts gezien hebt, is de hier gepresenteerde act niet bijzonder te noemen. Geen zeer spectaculaire tricks, maar het weinige publiek wist de act te waarderen.
Op dezelfde muziek waarop de zes koeien van Alberto jarenlang door de piste liepen, lopen nu vier Zwitserse ossen door de piste. Net als de paarden en kamelen, komen deze ossen van het Franse Cirque Medrano, dat dit seizoen de koeien van Althoff presenteert. De verzorgster van de dieren presenteerde de ossen, die rondjes liepen, op de pisterand stonden en een buiging maakten. Opzich een goede act, maar misschien was het beter geweest om er qua kostuum en muziekkeuze een Zwitsers of Tiroler tintje aan te geven. Dat zou dan ook meer het verschil maken met de andere dierenacts, aangezien in alle drie de dierenacts eigenlijk dezelfde tricks werden gepresenteerd.
Clown Alan di Lello had hierna een reprise waarin hij prachtige muziek speelde met een paar belletjes. Vervolgens was het de beurt aan krachtjongleur Jusif, die ook alweer een aantal jaar als artiest en tentmeester aan dit circus verbonden is. Hij deed weer zijn bekende act waarin hij met zware hamers en kogels jongleert, op glas loopt, spijkers door hout slaat en als climax een loodzwaar aambeeld op zijn hoofd balanceert. Het vuurelement is uit zijn act gehaald, omdat de Kenia Boys dat al in hun nummer presenteren.
Hierop volgden de muzikale clowns Di Lello. De vrouwelijke Nederlandse witte clown Jenny speelde dwarsfluit en de Italiaanse august Alan begon er steeds doorheen te spelen. Na veel geruzie besloten ze uiteindelijk om dan maar samen muziek te maken. Dwarsfluit, klarinet, trombone, bekkens, triangel en enkele trompetten passeerden de revue. Zoals zoveel Italiaanse clowns beschikte ook Alan over een draaiende pruik. Opvallend waren ook de tranen die zeer ver uit zijn ogen spoten. Bij de meeste clowns komen de tranen uit hun bril, maar Alan droeg geen bril. Het was niet te zien waar het water dan wel uit spoot, wat een mooi effect gaf.
Alberto Althoff presenteerde een act met drie witte en drie bruine paarden. Prachtige paarden in een goede dressuur. De paarden deden eigenlijk precies dezelfde kunstjes als de ossen, behalve dat enkele paarden ook op hun achterbenen wisten te lopen. Na de paarden vond clown Alan een stroomkabel die hij lostrok, waarna het licht in de tent uitviel. En dus was het tijd voor de pauze.
Na de pauze begon het programma met de antipode act van Claudia Bremlov. De act is sinds dat ze in 2001 bij Circus Herman Renz optrad, nog niks veranderd. Het blijft een erg goede act, die temperamentvol gepresenteerd wordt. Jenny di Lello, dit keer zonder schmink, kwam de piste in als ballerina. Clown Alan probeerde met haar te dansen, maar slaagde daar niet in. Teleurgesteld trok Jenny zich terug en wilde zich bekijken in haar spiegel, niet wetende dat Alan die zojuist gebroken had. De bekende spiegelentree volgde.
Het Duo Lagroni presenteerde als de Blues Brothers een cascadeursact. Het was een goede act met veel komische acrobatiek. Jammer was dat de act begon met een wel erg lange playbackact op de muziek van de Blues Brothers. De Kenia Boys presenteerde een tweede nummer, dit keer bouwde ze menselijke piramides. Ook hier zie je weer dat door het enthousiasme van deze artiesten in combinatie met goede tricks en muziek een heel goed nummer neergezet wordt.
De finale was bestond uit een vrolijke dans. De vijf mannelijke artiesten, clown Alan, sterke man Jusif, de komische rekwisiteur, en het Duo Lagroni begonnen zijn vijven te dansen. Vervolgens kwamen de zes Kenia Boys de piste in en begonnen mee te dansen. Ook de vrouwelijke artiesten kwamen meedansen, te weten Claudia Bremlov, witte clown Jenny, dresseur Yvonne en een meisje dat helemaal niet in de show had meegewerkt, behalve dat ze een keer wat aangegeven had aan de clown. Alle artiesten werden door een nauwelijks verstaanbare Alberto Althoff bij naam genoemd, inclusief het mysterieuze meisje dat geen artiest was. Onduidelijk was waarom zij in de finale participeerde.
Terwijl Althoff in het verleden veel aandacht aan muziek besteedde, moet ik nu toch constateren dat veel muziek uit eerdere shows komt en dat de geluidsinstallatie – mede doordat de boxen niet meer aan de masten hangen, maar achter de piste staan – niet geweldig is. Vooral de microfoon is nauwelijks te verstaan, wat ook weer niet zo erg is aangezien er nauwelijks gebruik van wordt gemaakt.
Al met al was het een goede show. Met het kleine aantal artiesten dat er voor handen was, is er het maximale uitgehaald. Het niveau van enkele jaren geleden, zoals de geweldige show The Game, wordt niet gehaald. Toch behoort Althoff ook nu nog tot de drie beste reizende circusshows in Nederland. Het is te hopen dat het publiek dat nu ook eens gaat inzien...
|