|
Omdat mijn vriendin vandaag vertrokken is naar Bulgarije om daar ons nieuwe huis aan de Zwarte zee in te richten – velen weten dat ik Nederland voor gezien hou – verveelde ik mij stierlijk. Waarom ik niet mee ben gegaan ? Ik wil me daar niet bemoeien met vrouwenwerk. De kleuren van de gordijnen en de keuze van de tuinmeubelen mag zij maken, ik laat me verrassen. Bovendien zijn er hier nog wat zaken af te handelen. Tot ik vlak voor zessen zag dat circus Renaissance aan de rand van Purmerend stond. Dit zou dus het perfecte avonduitje worden voor mij. Een volle bak ondanks de hitte en Alberto Althoff verdient dit. Deze hardwerkende circusondernemer presteert het om steeds opnieuw – met alle tegenslagen van dien en weinig middelen – een programma te presenteren waar menig ander circus jaloers op is. Naast waardering voor de show spreek ik ook mijn waardering uit voor de mens Althoff zelf. Al jarenlang wordt ik met open armen ontvangen en kan ik geen greintje negativiteit bij hem ontdekken. Een eeuwige optimist die altijd blij is met de mensen die er wèl zijn. Staat hij niet in de piste dan is hij wel bezig met zijn wagenpark schilderen of in één of ander gehucht een tent bouwen wat centen in de la brengt. Centen overigens, waar hij zijn artiesten weer van betaald. Grote lof verdient ook zijn vrouw. Achter elke sterke man staat een sterke vrouw en Alberto heeft een sterke vrouw. Een vrouw van weinig woorden en ook niet op de voorgrond, maar een vrouw die enorme artistieke eigenschappen bezit om ‘van een zesje een negen te maken. Het programma is ronduit goed te noemen met voor mij als absolute hoogtepunten De Rastellis, Ferry Tores en Mr Dalmatin en het slotnummer, 2 sterke heren met parterre acrobatiek. Dat zijn er toch vier, waarbij ik wil zeggen dat alle overige nummers de moeite waard waren. Neem alleen al De Rastellis. Deze uit Italië afkomstige clowns hebben een carrière achter de rug waar de rillingen van over je rug lopen. Alle grote circussen hebben ze bespeeld en vroeger waren ze regelmatig te zien bij Billy Smart’s Christmas circus uitgezonden door ik geloof wel 200 televisiezenders wereldwijd. Niet meer met vier, maar met twee, maar nog steeds clowns zoals clowns moeten zijn. Clowns moeten geen publiek gebruiken om succes te hebben maar op eigen kracht een menigte vermaken. En dat lukte hen deze avond voor het volle pond. De ene grap na de andere – vooral met wiebelend, uit elkaar vallend en ontploffend materiaal – maar zeker ook muzikaal zeer sterk. Een groot scala aan instrumenten wordt bespeeld en het publiek geniet ademloos van deze twee rasartiesten. Als Rastelli aan het einde van hun act ‘What a wonderful World” zingt met bijna dezelfde stem als Louis Armstrong krijgt hij de handen gedurende een minuut lang op elkaar. De combinatie van hun enthousiasme, hun verdiensten in het verleden en hun huidige prestatie geeft mij kippenvel. Ferry Tores is altijd een succes en dat het wat rumoer in de tent geeft – zoals ik eerder las – geeft niets. Zijn slangen- en krokodillen maken heel wat los bij het publiek en het is juist leuk dat mensen soms gillend de loge (tijdelijk) verlaten. Mr Dalmatin heeft inmiddels ook diverse medailles op zijn borst hangen: Krone, Bouglione, Lille en ga maar door. Zijn hondenact gecombineerd met pony’s is weergaloos goed. De verpakking van het totale programma is net even anders dan andere circussen. Het is niet te vergelijken met welk circus dan ook. Het dichtst in de buurt komt toch Togni oftewel Il Florilegio in Italië. Na afloop dronken we nog wat. We spraken over dit en over dat, het was als altijd gezellig bij hen. Alberto stond om 22.45 uur op en ging naar bed. Hij moet vannacht om twee uur naar België om tent te bouwen. Centen verdienen om het circus in stand te houden. Ik sta ook op en verdwijn in de lichte avondmist. Thuisgekomen schrijf ik dit direct want in de auto naar huis dacht ik: dit moet vertelt. Dit laatste stukje volksvermaak houden we in ere, ook al is het slechts voor 100 lezers.
|
Registreer
Aanmelden
V&A
Zoek