Ik weet het, het is een 'beetje' aan de late kant, maar ik was er nog niet aan toegekomen en een beetje napret laat mooie herinneringen naar boven komen. Voor wie daar ook nog zin in heeft; m'n recensie over het afgelopen Wereldkerstcircus....
Nummers van ongekende schoonheid
Meer dan 200 jaar geleden, toen het circus nog volop in ontwikkeling was, presenteerde Andre Ducrow in het circus van Filip Astely een nieuw en risicovol nummer waarin hij op twee paarden stond, en de teugels van onder hem door galoperende paarden pakte. Hij noemde het nummer ‘De Koerier van Sint-Petersburg’. Het was een gevaarlijk nummer dat tegenwoordig zeldzaam is geworden en bekend staat als de Hongaarse Post. En waar komt deze act dan beter tot z’n recht dan in het circuspaleis aan de Amstel? Franco en Geraldine Knie reden de Post al eens in Carré. De afgelopen jaren was het Edith Richter die deze klassieker liet zien en dit jaar zijn de Richters weer terug met een Hongaarse Post, en die is mooier dan ooit. Dit nummer laat Carré leven en Carré maakt dit nummer nog mooier: na 128 jaar heeft de droom van Oscar Carré zijn magie nog niet verloren.
Na de sfeervolle ouverture van het prima orkest en een openingswoord is er al meteen een schitterend circusbeeld in de piste. In hoog tempo rijden Florian Richter en zijn zoon Kevin staand op twee paarden de piste in, terwijl ze in hoog tempo allebei de lange teugels van zes paarden pakken. De act is (te) kort maar zondermeer een heerlijk moment. En zestien paarden in de piste, dat is een flinke prestatie. Aan het begin de zaterdagmiddag show op 2 januari rijdt alleen Kevin Richter staand op twee Friezen in volle galop de piste in. De dubbele Hongaarse Post was mooi en bijzonder, maar wat Kevin Richter laat zien is eigenlijk nog spectaculairder, moeilijker en vooral gevaarlijker. Want ook nu werkt hij zonder veiligheidskoord en als na zes Arabieren ook nog Friezen de piste in komen wordt het net nóg wat spectaculairder, moeilijker en spannender. Deze schitterende paarden zijn breder dan de Arabieren en Kevin moet zijn paarden verder uit elkaar drijven om de paarden onder hem door te laten lopen. Hierdoor beland hij nog verder in de spagaat en juicht het publiek nog harder als hij weer een teugel weet te pakken. Het wordt spannender en het gaat allemaal sneller, en als hij dan het elfde paard wil pakken maakt hij ook een pijnlijk ogende val. Maar hij klimt weer op de twee paarden en hij weet ook de teugels van het elfde en twaalfde paard te pakken. Hij is nog maar vijftien jaar, en nu rijdt hij al een Hongaarse Post met maarliefst twaalf hengsten aan de lange teugels: hij is nu al een heel grote circusster, dat belooft veel voor de toekomst!
De paardenvrijheid met acht friezen en zeven witte Arabieren ziet er heel mooi uit, maar is niet erg uitgebreid en loopt soms een beetje stroef. De Richters hebben mooie paarden met schitterende tuigen, hun uitstraling is verfrissend en ze maken gebruik van moderne muziek. Hierdoor maken ze van klassieke en soms oubollig gevonden nummers moderne acts, ook daardoor hebben ze succes.
Carré is Carré
Carré is Carré, dat weet de vaste bezoeker wel. Dat het een unieke sfeer heeft, moet je wel merken. Ik denk dat de meeste bezoekers het met me eens zijn: Carré straalt klasse uit, nergens anders zijn de foyers zo chique en de zaal met logeboxen en balkons is uniek. En als de piste in Carré ligt, dan is het plaatje perfect. Zodra het orkest “ik hou van Amsterdam” inzet is de sfeer goed. Die wordt dan nog eens geperfectioneerd door het vele en heel mooie licht, waarvan vaak goed gebruik wordt gemaakt door lichtregisseur Wim Dresens. Ik denk dat het nog mooier zou zijn als ze meer tijd zouden hebben voor het lichtplan. En dan is de regie nog belangrijk. Dat Enrico Caroli ervoor zorgt dat de ombouwpauzes snel verlopen en soms super leuk opgevuld worden, het orkest als rockband met pruiken bijvoorbeeld, staat vast. Maar de volgorde van de nummers had beter gekund, in het eerste deel zijn bijvoorbeeld bijna alle komische nummers achterelkaar.
Wat het magische gevoel van het circus helemaal compleet maakt is een spreekstalmeester in mooi kostuum met een hoge hoed, die onder begeleiding van het orkest zijn entree in de piste maakt. Als er dan een kale man in blauw pak wat onzeker de piste inloopt en ook nog eens geen Nederlands spreekt, is het toch wel een teleurstelling. Tony Wilson had de bovengenoemde eigenschappen en ik vind hem altijd een heel goede spreekstalmeester. Maar helaas, tijdens één van de voorstellingen kon hij niet meer goed uit z’n woorden komen: hij werd getroffen door een tia en meteen naar het ziekenhuis gebracht. Het gaat ondertussen beter met hem. Enrico Caroli mag dan wel spreekstalmeester zijn bij Knie in Zwitserland, in Carré komt hij onzeker over en kan niet goed uit zijn woorden komen (toch ook niet een tia…..? ) Het orkest o.l.v. Ruslan Fil speelt niet altijd live, maar wat ze live spelen is goed en ze zorgen zeker voor veel sfeer. Het zijn trouwens bijna allemaal mensen die ook bij Knie actief zijn, dat geeft toch wel aan dat de band met Knie nog steeds behouden blijft. Zo zijn in het komende Knieprogramma Black and White Fantasy, de pas de deux en spiegeltrapeze uit Noord Korea en David Larible te zien, u kent ze waarschijnlijk allemaal wel uit Carré.
Rosi Hochegger was in 2013 al bij Knie te zien. Haar hondenact met schitterende decors was leuk, maar haar act met het eigenwijze paard Scout is écht een topper. Scout is heerlijk eigenwijs en Hochegger’s interactie met Scout is geniaal. En alles straalt vooral een goede band tussen haar en haar dieren uit. Met haar honden act was ze de afgelopen weken te zien bij de jubileumeditie van Monte Carlo.
Vliegende mensen
Salto’s, pirouettes, passages; er zijn geen artiesten die ze zo mooi vliegen als de meisjes uit Pyongyang. De New Flying Girls vlogen foutloos door Carré, en ook dit jaar viel weer op de aankleding van de acts en uitstraling van de artiestes/artiesten uit Noord-Korea steeds beter wordt. De drievoudige pirouette werd foutloos gedraaid, in alle voorstellingen op één na ging de viervoudige salto door een zeventienjarig meisje ook goed. Maar het hoogtepunt van de act vond ik de schitterende reeks passages aan het eind van de act.
Ook Anastasia Makeeva vloog door Carré. Aan twee koorden weliswaar maar zonder enige valbeveiliging. Haar uitstraling is schitterend en de hele act is totaaltheater. Onwijs spectaculair.
Tempo, tempo, tempo!
Vorig jaar zagen we de razendsnelle jongleur Kris Kremo. Een echte showman, Zilveren clownwinnaar, wereldrecordhouder en hij vierde zijn vijftigjarig artiestenjubileum in Carré. Deze man was een publiekslieveling. De jongleur die dit jaar in Carré rondrent voldoet ook aan al deze eigenschappen, alleen viert hij zijn dertigjarig artiestenjubileum in Carré. Allebei waren ze meerdere keren bij circus Knie te zien en zijn ondertussen vertouwt met het Knie-orkest, de livemuziek klinkt dan ook geweldig. Weet u al wie ik bedoel? Misschien valt het kwartje als ik zeg dat hij vroeger met z’n familie de jongleurgroep de Freddy’s vormde en dat hij altijd in het zwart gekleed gaat. Nog één laatste tip dan: deze artiest jongleert zijn hele act alleen in een rottempo met keulen. Wie deze man is: Mario Berousek.
En dat tempo slaat ook op de razendsnelle gauchoact van de Italiaanse Saly Brothers, hun familie was trouwens op het eerste festival van Monte Carlo te zien met een clownsact. De twee mannen combineren precisie en gevaarlijke trucs met humor, een combinatie die het goed doet bij het publiek alhoewel de trucs wel een beetje veel van het zelfde waren.
Ook hoog tempo bij de komische trampolineacrobaat Costin Pity, zijn act is net als in Herman Renz nog steeds hilarisch, al is hij soms wel een beetje chaotisch.
Nummers van ongekende schoonheid
De voorstelling bestond uit allemaal toppers, maar enkele nummers waren echt ongekend mooi. De pas de deux van het Noord-Koreaanse duo Sin Chol Jin & Pak Song Hui bijvoorbeeld. Alle trucs en pasjes zijn verworven tot één schitterende choreografie, en dat alles op betoverende muziek. Allemaal schitterend, maar wat het hele nummer nou echt zo ongelofelijk maakt is de al vaker beschreven balance prestatie die Pak Song Hui tijdens de hele act (zes minuten) uitvoert. Wanneer dit duo dan ook nog aan de trapeze de lucht in gaat zijn alle reacties iets van “hoe dan?” Als Sin Chol Jin zijn partner tenslotte aan één been vast heeft, Pak Song hui jongleert met vier balletjes, een hoepeltje om haar vrije voet laat draaien en de muziek nog net wat mooier wordt krijg ik kippenvel. Ongekend schitterend.
Het handstandnummer “Concerto Black and White Fantasy” is ook prachtig vormgegeven. Op technisch gebied is de act uit de circusschool van Peking uniek. Kwa prestaties, maar vooral het apparaat de vier jongens en een meisje op werken is bijzonder. Ook hier vormen unieke trucs, balletpasjes en muziek een perfect geheel, maar waarom moeten de vijf artiesten als ‘uitro’ nog een halve minuut het zelfde pasje blijven herhalen….?
Ongekend mooi ook het andere handstandnummer, van duo A&A. “Een levende ode aan Rodin”, zo noemt het programmaboekje de act. Inderdaad; het zijn net levende standbeelden. De twee acrobaten moeten het niet hebben een bijzonder apparaat, originele choreografieën of kostuums. Nee, in een lijst van schitterende muziek en een mooie belichting laten zij geheel in slow motion de meest bizarre trucs zien. Wat mij betreft potentiële winnaars van een Zilveren of Gouden Clown.
Een Zilveren Clown heeft de Tianjin groep al binnen, nooit eerder zag ik zo’n strak en spectaculair geregisseerd nummer, zelfs niet bij du Soleil. De staaltjes Icarische Spelen zijn verwerkt in één groot spektakel met parterre acrobatiek, handvoltige, salto’s en grootse choreografieën, alles in de stijl van een groot leger; ongekend spectaculair.
CRASH, BOOM, BANG!
Zo heet theatershow van drie jonge Zwitsers, die het comedy-trio Starbugs vormen. Misschien niet de favoriet van alle klassieke circusliefhebbers, maar dat is dan maar jammer voor hun, want ze hadden een enorm succes bij het publiek. Ze lieten Carré zelfs de Macarena doen. Ze zijn niet alleen hilarisch maar ook goede breakdansers. Ze combineren mime met dans, muziek en fysiek geweld tot een geweldig geheel. De magie van een David Larible hebben ze misschien niet, maar wat mij betreft behoren ze tot de beste clowns (en dergelijken) die er momenteel zijn.
Er is dan wel genoeg humor in de show, maar een rode draad ontbreekt. Dat had opgelost kunnen worden door de Starbugs nog twee reprises te laten doen, want ze hebben een groot genoeg repertoire. Maar wat mij betreft is dat het enige grote minpunt van de show.
Uiteraard kregen de meer dan vijftig artiesten na beide voorstellingen die ik bezocht een staande ovatie. Een keer zag ik de show vanaf de galerij en een keer van de toneelloge. Zo beleef je deze prachtige show het best.
Niet voor niks bezochten meer dan vijftigduizend bezoekers dit jaar de show, daarmee is het nog altijd het meest bezochte kerstcircus van Nederland.
en dat is niet voor niks....
|