HENGELO - Een leeuwtje als huisdier.
De Hengelose familie Nijhof haalde er in de jaren zestig zelfs het landelijke Journaal mee. Afgelopen week zag dochter Francis de Jong-Nijhof de zwart-witbeelden van leeuwtje Bully voor het eerst in ruim veertig jaar terug.
De KRO had de beelden opgedoken uit het archief in Hilversum, voor het nieuwe tv-programma Wij Zijn De Geschiedenis. In een van de afleveringen van dat programma - de uitzending is waarschijnlijk ergens in het najaar - zal uitgebreid aandacht worden besteed aan de lotgevallen van de Hengelose Bully. De KRO kwam daarvoor opnames maken bij Francis de Jong thuis, aan de Ir. M. Schefferlaan.
Terwijl de camera draait, bekijken en becommentariëren De Jong en haar oude schoolvriendin Tiny Rietman op een laptop de oude Journaal-beelden uit 1966. Daarop is onder meer te zien hoe Francis met Bully aan de ketting een ommetje maakt. Even de leeuw uitlaten, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Kijk, dat is hier in de Schefferlaan. En dat is in de stad." Hoe de mensen reageerden? "Nou, je hebt wel bekijks met zo'n beest. Maar de meeste mensen bleven wel op afstand." De beide dames vinden het 'geweldig' om de beelden na al die jaren weer eens terug te zien.
Regisseur José van Iepen vertelt dat de KRO nog geprobeerd heeft te achterhalen wat er later van Bully terecht is gekomen. Het zou natuurlijk prachtig zijn geweest om aan het eind van de uitzending ineens met 'de verloren zoon' op de proppen te komen. Maar helaas, het spoor liep dood. Het verbaast De Jong niet. "Een leeuw kan wel dertig jaar worden. Maar inmiddels is het al meer dan veertig jaar geleden, hé."
Een leeuwtje als huisdier. Hoe kwam de familie Nijhof er in hemelsnaam bij? Dochter Francis (60) vertelt. Op de een of andere manier was haar vader Henk - eigenaar van een metaalbedrijf - gefascineerd door leeuwen. "Dat was echt een passie van hem. Hij wilde per se een leeuw."
Waar die passie vandaan kwam? Ze heeft geen idee. Wel herinnert ze zich een vakantietrip naar Zwitserland. Onderweg hielden ze halt bij een raststätte. "Daar stond een man met een leeuwtje. Daar kon je tegen betaling mee op de foto." Haar vader vond het prachtig. "Of het daardoor kwam? Ik weet het echt niet. Maar in elk geval was hij helemaal verrukt van leeuwen."
Twee jaar lang zocht Henk Nijhof naar een welp. Uiteindelijk kocht hij er eentje van Burgers Dierenpark in Arnhem. "Ik geloof dat hij er 300 gulden voor betaald heeft." Bully was toen net zes weken oud. "Hij was iets groter dan een kat. We hebben hem gewoon met de auto opgehaald."
In het begin kreeg Bully de fles. Babyvoeding van Nutricia, vier keer per dag. Later ging hij over op vlees. Voornamelijk gehakt. "Niet van de keurslager, hoor. Mijn vader haalde dat van het slachthuis. Was goedkoper." Op het laatst verorberde Bully zo'n twee kilo gehakt per dag. "We voerden hem weleens uit de hand. Nee, ik heb nooit gedacht dat hij wat zou kunnen doen."
's Nachts sliep Bully in de bench, in de bijkeuken. Overdag liep hij meestal vrij rond, in de kamer of in de tuin. En als vader tussen de middag thuis kwam om even een tukje te doen, dan ging Bully bij hem op de bank liggen. "Het was echt een heel gezellig beest."
Francis was toen een jaar of 18. Ze herinnert zich nog goed dat ze een keer met Bully bij haar vriendin Tiny thuis kwam. "Haar moeder stond boven op de stoel, ze was als de dood. 'Vot met dat beest, mien hoes oet', riep ze."
Het leeuwtje trok veel bekijks. Alle regionale en landelijke kranten schreven erover. Negatieve reacties heeft de familie Nijhof nooit gehad. "Niemand deed er toen moeilijk over. Tegenwoordig zou zoiets niet meer kunnen. Dan zou je meteen de politie of de Partij voor de Dieren op de stoep hebben staan. In wezen hoort zo'n beest ook niet bij een gezin in huis. Het is en blijft een roofdier."
Er kwamen in die tijd regelmatig mensen aan de deur die vroegen of ze de leeuw even mochten zien. Zelfs studenten van de toenmalige TH in Enschede, die in het kader van hun ontgroening opdracht hadden gekregen om Bully te aaien. Vader Nijhof vond het allemaal goed, maar dan moesten de bezoekers wel een kleine bijdrage achterlaten in het potje van het Rode Kruis, waarvan hij zelf bestuurslid was.
Het afscheid kwam, toen Bully een maand of negen was. "Het was niet zo dat hij weg móest. Het was vaders eigen beslissing. We hadden een laag hek voor het huis. Hij zal er maar overheen springen. Het was een kinderrijke buurt. Stel je voor dat hij er eentje had gegrepen. Dat hadden wij onszelf nooit vergeven. Het was wel een echte leeuw, hé. Hij begon al een beetje manen te krijgen. Maar hij heeft nooit iemand gebeten. Hij heeft me wel 's gekrabd. Maar dat was geen opzet, dat gebeurde in al zijn enthousiasme."
Bully verhuisde naar Klant's Zoo, een kleine dierentuin annex dressuurschool in Valkenburg. "Daar werd hij opgeleid voor het circus. We hebben hem daar nog verschillende keren opgezocht. We gingen gewoon bij hem in het hok. Gevaarlijk? Nee, hoor. Hij kende ons nog heel goed."
Via Valkenburg werd Bully verkocht aan het Duitse circus Willy Hagenbeck. Vader Nijhof wilde hem graag nog een keer zien en ging naar een voorstelling van Hagenbeck in Hannover. "Op het moment dat Bully opkwam, riep vader zijn naam. Hij was meteen helemaal uit z'n rol. Ze konden niks meer met hem beginnen. Het circus heeft mijn vader toen vriendelijk doch heel dringend verzocht om nooit weer te komen. Dat was de laatste keer dat mijn vader hem heeft gezien."
Maar z'n fascinatie voor leeuwen blééf. Zijn grote wens was om nog een keer een bezoek te brengen aan het Kruger Wildpark in Zuid-Afrika, om leeuwen in het wild te zien. Toen hij gestopt was met werken, wilde hij ernaartoe. Maar toen hij bij de dokter kwam voor inentingen voor die reis, bleek dat hij ernstig ziek was. "Longkanker. Zes weken later was hij dood. Heel jammer dat hij die reis niet meer heeft kunnen maken. Dat had ik hem gegund."
http://www.tctubantia.nl/regio/hengelo/ ... es-oet.ece
Registreer
Aanmelden
V&A
Zoek
