Lieve familie, vrienden & goede bekenden,
Wat ons, en met name mij (Atze), gisteren is overkomen, is met geen pen te beschrijven. Toch doe ik een poging om het ongelooflijke aan het papier toe te vertrouwen…
Gisterochtend (zaterdag) werden we om 6.30 uur uit bed gebeld door het Martini hotel waar Dennis hotelmanager is. Er was een computerstoring. Het systeem lag eruit en ook de telefoonlijnen waren dood. Dennis is geen ochtendmens en dook nadien dan ook weer direct in bed. Ik gaf aan dat ie toch maar beter naar Groningen moest gaan en ben direct een overhemd voor hem gaan strijken. Om 7.00 uur zat Dennis reeds in de auto richting…..Groningen. Als ik hem wou bellen moest ik dat maar mobiel doen want de lijnen lagen er immers uit. Rond 9.00 uur ontving ik een sms-je met het bericht dat ze nu handmatig alle rekeningen aan het nakijken waren, dat de monteur tegen 10 uur zou arriveren en hij me straks zou bellen.
Ik zat ondertussen lekker thuis op kantoor. Heerlijk zo’n dagje in je sweater en joggingbroek rondlopen. Ik had nog aangeboden Dennis naar Groningen te brengen, dan had ik in ieder geval de auto maar dat was niet nodig zei hij want het ging waarschijnlijk niet lang duren. Tegen tienen kreeg ik het beloofde telefoontje. Aangezien we ’s middags nog plannen hadden richting Duitsland (circus bezoeken) en Oldenzaal te gaan was ik benieuwd hoe laat ik hem thuis kon verwachten. Dennis gaf echter aan dat het nog wel even ging duren. Hij had het erg druk en was dan ook kort van stof. Geen probleem natuurlijk. “Its part of the job†dacht ik nog. De klok verstreek en zo tegen enen heb ik hem toch even gebeld om te vragen hoe ver het verhelpen van de storing was. Hij zei dat het nog ongeveer 1½ uur ging duren en met het terugrijden naar Beerta zou hij dus pas tegen drieën weer thuis zijn. Natuurlijk was ik wat teleurgesteld want daar ging onze vrij dag maar ik liet het niet merken. Ik was vol begrip……
Nog geen 10 minuten later gaat de deurbel. Op zich al bijzonder want er komt hier bijna niemand en al zeker niet via de voordeur. Ik heb nog overwogen niet open te doen maar de kans dat ze me op kantoor al hadden zien zitten maakte dat ik op sloffen, met ongepoetste tanden en m’n haar ongemodelleerd richting de voordeur ging. Door het matglas in de deur zag ik meerdere mensen staan en de gedachte dat het waarschijnlijk Jehova getuigen waren irriteerde me direct. Ik deed toch open en wie denk je dat daar stond……. Robert ten Brink met een hele camera ploeg! Ik ben niet snel uit het veld geslagen en heb ook altijd wel m’n woordje klaar maar stond nu toch wel naar lucht te happen. Robert stelde zich voor en vroeg of ik Atze Lubach de fotograaf was. Dat eerste kon ik bevestigen, dat tweede probeerde ik nog wat te ontkrachten. Ook legde hij direct de link met mijn circusfotografie en vroeg of ik even met hem mee wou komen want hij wou me wat laten zien.
Ik heb altijd gezegd dat ik nooit aan iets dergelijks mee zou doen en overigens Dennis al helemaal niet. En wat denk je…..ik ging braaf achter hem aan. Gelukkig had ik nog net even tijd om gewone schoenen aan te trekken (bootschoenen onder een joggingbroek….een voortreffelijke combinatie!) en een pet op te zetten. Onderwijl riep Robert me nog achterna dat ik ook even m’n fotocamera mee moest nemen. Terug bij de voordeur – de cameraploeg stond nog te wachten – vroeg ik nog even hoe lang één en ander ging duren want ik moest natuurlijk Dennis wel even op de hoogte stellen van mijn plotselinge vertrek. Dus ook nog even de mobiele telefoon bij me gestoken en toen met Robert de straat op. De tweede verrassing en voor mij wederom een verbazing werd mijn deel. Wat denk je dat er voor ons huis in het weiland stond…….geen zilverkleurige caravan, geen circustent maar een helikopter! Ik wist niet wat me overkwam. Het halve dorp was uitgelopen voor deze gebeurtenis en iedereen stond te roepen en te zwaaien naar Robert ten Brink en…….. waarschijnlijk ook naar mij maar ik kende niemand want ik woon hier nog maar twee maanden. Wat voelde ik me opgelaten maar natuurlijk (!) ging ik braaf mee.
Eenmaal plaats genomen in de helikopter werd de reis ingezet. Allen de koptelefoon op voor de onderlinge communicatie en de piloot nam contact op met de verkeerstoren. Roermond (Limburg) was het reisdoel met circa 1½ uur vliegen. Ik reageerde direct want daar stonden de tenten van Circus Herman Renz opgesteld waarop Robert verbaasd was dat ik dat allemaal wist (duh…). Ik stelde verder maar geen vragen meer want ik kreeg toch geen antwoorden. Genietend van de reis, het prachtige weer en de schitterende uitzichten – ik heb niet één foto gemaakt onderweg – bedacht ik me dat ik alles maar over me heen moest laten komen en vooral moest proberen te genieten. Allemachtig wat moest ik ondertussen nodig naar de WC maar een pitstop bij een tankstation onderweg zat er niet in. Vanwege de grote reisafstand – door de harde tegenwind duurde hij aanmerkelijk langer – opperde ik nog een circus in de regio te bezoeken. Renz Berlin stond immers in Gieten en dit was een stuk dichter bij en kon ik in ieder geval weer op tijd thuis zijn (naïef dat ik was).
(foto's Atze Lubach)
Rond drie uur ’s middags vlogen we over Roermond en al snel hadden we het Nederlands nationaal circus Herman Renz in beeld. Prachtige luchtfoto’s heb ik kunnen maken. Wat een unieke gebeurtenis. Dit zou ik nooit weer over kunnen doen. Na enkele rondjes boven het circus te hebben gecirkeld landden we vlakbij naast enkele hockeyvelden. Er waren daar wedstrijden aan de gang die natuurlijk direct gestaakt werden want er landt niet iedere dag een helikopter naast je sportclub. Consternatie alom en waar de mensen ineens allemaal vandaan komen ik heb geen idee maar ik voelde me weer erg opgelaten…….. in m’n sweater met joggingbroek(!). We moesten nog een keer de lucht in en opnieuw landen want het moest natuurlijk wel allemaal op film vastgelegd worden. Op de grond stond nog een cameraploeg waarvan ik veronderstelde dat ze wellicht van een regionale omroep zouden zijn. Robert negeerde wederom mijn vraag en ik volgde weer gedwee. Nadat ik in de omliggende bosjes m’n veel te volle blaas eindelijk had geleegd (staat gelukkig niet op de film) gingen we te voet naar het circus.
Bij de entree van het circus werden we uiterst vriendelijk welkom geheten door, naar later bleek, Willy Michielsen (event manager van het circus). Hij begeleidde ons (Robert en ik) naar een tweetal kuipstoeltjes (loge plaatsen) aan de rand van de piste gevolg door een horde productiemensen. Lopend naar het circusterrein had Robert me nog gevraagd of ik nieuwe voorstelling “Mysterie†al had gezien. Omdat deze show net vorige week in Venlo in première was gegaan (ligt niet echt op de route vanuit Beerta) kon ik met een verbaasde “neen†reageren waarop Robert me enthousiast vertelde dat ik nu naar de nieuwe show kon gaan kijken. Bij binnenkomst van de hele ploeg in de circustent, met circa 800 man publiek op de tribunes, kon enig rumoer natuurlijk niet uitblijven. Gelukkig herstelde de rust snel en ging alle aandacht weer naar de artiesten in de piste. Verschillende acrobaten, paarden, clowns passeerden de revue totdat de illusionist Kim Kenneth uit Denemarken in de piste verscheen. Samen met een vijftal charmante assistentes liet hij een paar verbazingwekkende trucs zien. Na afloop van zijn show kreeg hij terecht een groot applaus en verdween achter het gordijn.
Robert Ronday, spreekstalmeester en circusdirecteur, trad in het voetlicht en verkondigde een bijzondere gebeurtenis. Nu kreeg ik toch een beetje argwaan en klotsende oksels. De illusionist, Kim Kenneth, zou vanmiddag voor het eerst een nieuwe truc aan het Roermondse publiek presenteren. Samen met zijn assistentes kwam hij op met een verrijdbare box welke aan één zijde geheel geopend was zodat het publiek kon zien dat hij helemaal leeg was. De box werd meerdere malen rond gedraaid zodat iedereen het allemaal goed kon zien en toen stond er opeens iemand in……. Overdonderd door de snelheid viel m’n mond helemaal open van verbazing toen de persoon die uit de box kwam mijn Dennis bleek te zijn. De enige woorden die ik kon uitbrengen richting Robert ten Brink waren: “wat flik je me nou?†Dennis nam de microfoon en voerde, ogenschijnlijk zonder enige vorm van zenuwen, het woord tot het publiek in de tent en het voltallige Nederlandse volk want de camera’s draaiden volop. Hij vroeg of ik naar voren wilde komen.
Midden in de piste stonden we daar recht tegen over elkaar. Ik heb geen idee meer wat hij allemaal heeft gezegd maar dat zie ik binnenkort wel op televisie. Dennis pakte een klein doosje uit z’n broekzak en ging met één knie naar de grond. Het publiek reageerde direct met een ontroerend oooooh. Temidden van deze voor mij snel opeenvolgende indrukken en emoties werd ik door Dennis ten huwelijk gevraagd en kreeg ik de ring, die we enkele weken geleden als vriendschapsring hadden uitgezocht, om m’n vinger geschoven. Natuurlijk heb ik ja gezegd!!! Met de tranen in onze ogen, na enkele zoenen en stevige omhelzingen sloot Robert Ronday met gepaste woorden Dennis zijn aanzoek af en kregen we een luid applaus van het aanwezige publiek……
Robert ten Brink is begonnen aan een nieuw seizoen van All you need is love en ik ben er met open ogen ingetuind. Zelfs tijdens de circusvoorstelling had ik nog steeds niets in de gaten en was ik ervan overtuigd dat Dennis in Groningen was, druk doende met z’n computerstoring. Nu weet ik beter en ben ik nog steeds verbaasd dat hij dit allemaal speciaal voor mij heeft gedaan. Was ik nog niet overtuigd van zijn liefde voor mij dan ben ik dat nu absoluut! Wij gaan trouwen! Wanneer dat weten we nog niet maar dat zullen we jullie zeker tijdig laten horen. Voor de zomer van 2009 hebben we met elkaar een feestje in het verschiet! Dennis zijn aanzoek aan mij kunnen jullie al aanstaande vrijdag 4 april om 20.30 uur gaan bekijken bij RTL4………. Let alsjeblieft niet teveel op mijn outfit….. het is een blamage……
Lieve groeten,
Dennis & Atze
Registreer
Aanmelden
V&A
Zoek
Je weet immers maar nooit of er een cameraploeg aanbelt en je, ondanks het nooit gebruiken van een webcam of beeldtelefoon, toch in beeld komt...
